7 ποιήματα για την άνοιξη. Η άνοιξη είναι σα μια θαυματουργή εμπειρία. Όλος ο κόσμος ζωντανεύει μετά τον χειμώνα που φαινόταν ότι όλα ήταν νεκρά. Ο κόσμος έρχεται γεμάτος χρώμα και άρωμα πράσινου. Ο κόσμος που φαινόταν τόσο βαρετός και κρύος έχει ζωντανέψει για άλλη μια φορά. Δεν ξέραμε ότι κάτω από το κρύο σκληρό έδαφος τα φυτά και τα δέντρα ετοιμάζονταν για αναγέννηση.
Η άνοιξη μας δίνει ελπίδα για αναζωογόνηση και στη δική μας ζωή.
Είναι μια εποχή για να ανανεώσετε τον ενθουσιασμό και το κέφι για ζωή που ζει μέσα σας. Η άνοιξη είναι μια ωραία εποχή – ίσως η πιο δημοφιλής από τις τέσσερις εποχές, όσον αφορά τους ποιητές και την εποχική επιλογή θέματος. Ο χειμώνας έχει τους θιασώτες του, αλλά υπάρχει κάτι που πρέπει να ειπωθεί για την άνοιξη με τη νέα της ζωή, τον πιο ζεστό καιρό και τα λουλούδια και τα δέντρα που βγαίνουν στα φύλλα.
Εδώ είναι δέκα από τα αγαπημένα μου ποιήματα για την άνοιξη, τα οποία πιστεύω ότι είναι από τα καλύτερα ανοιξιάτικα ποιήματα στην ελληνική γλώσσα και όχι μόνο.
7 ποιήματα για την άνοιξη
Την Άνοιξη αν δεν την βρεις τη φτιάχνεις
Οδυσσέας Ελύτης
Εκ του πλησίον, 1998
Την άνοιξη αν δεν την βρεις την φτιάχνεις.
Ναι την φτιάχνεις.
Κάθε φορά από την αρχή.
Όλο και πιο ζωντανή.
Όλο και πιο ποτισμένη.
Ναι την φτιάχνεις.
Με εκείνα τα χρώματα που σημαίνουν αρμονία.
Και με εκείνες τις λέξεις που δηλώνουν αρχή.
Ναι την φτιάχνεις.
Με εκείνο το φως, που μπορεί να σου δώσει Παράδεισο.
Και με εκείνα τα λουλούδια που μυρίζουν ζωή.
Ναι την φτιάχνεις.
Με εκείνο το άρωμα της αθάνατης, Ελπίδας.
Και με εκείνη την Πίστη που θα σε κάνει να μην φοβηθείς.
Ναι την φτιάχνεις λοιπόν.
Με υλικά αγνά για την ψυχή σου.
Και με στιγμές απλές που χαρίζουν αιώνιες χαρές
Που σε ακούν στην σιωπή.
Και δεν έχουν ανάγκη τα λόγια για εξηγήσεις.
Ναι την φτιάχνεις.
Με εκείνα τα όνειρα που θα σε γεμίσουν υποσχέσεις.
Και με εκείνα τα χαμόγελα που θα σου δείξουν πως πρέπει να ζεις.
Διότι, αν δεν κουβαλάς την Άνοιξη μέσα σου, πρέπει να μάθεις να την χτίζεις.
Από το χειρότερο σκοτάδι στο πιο λαμπερό φως.
Μην την αφήσεις ποτέ να φύγει.
Διότι, όσο πιο δυνατά μπαίνει αυτή, τόσο πιο εύκολα διώχνει τους χειμώνες από την καρδιά σου.
Να την αγαπάς την Άνοιξη.
Όχι μόνο για τα όμορφα και τα ανάλαφρα ρούχα που φοράς.
Μήτε για τους καταγάλανους ουρανούς που σου δωρίζει.
Αλλά για την Αναγέννηση που σε κάνει να ζεις.
Εκείνον τον γλυκό αέρα που δροσίζει την ψυχή σου.
Και εκείνον τον ήλιο που σου χαρίζει ζεστασιά.
Να της δίνεις γεύση λοιπόν.
Σαν εκείνη την βαριά και γλυκιά, που μόνο ο Έρωτας μπορεί να δώσει.
Και μην στεναχωριέσαι αν ξαφνικά χαθεί ή απλά δεν σου έρθει.
Διότι, την Άνοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις.
Σονέτο 98
William Shakespeare
Sonnets, 1609
Δεν ήμουν πλάι σου την άνοιξη αυτή
καθώς ο Απρίλης, πολύχρωμος και λαμπερός της νιότης την πνοή φυσούσε μες
στο καθετί – ως και ο Κρόνος γελούσε και έπαιζε, ο σκοτεινός
Μα ούτε τα τραγούδια των πουλιών, ούτε η γλυκιά η ευωδιά τόσων και τόσων λουλουδιών, με μύρια
χρώματα κι οσμές
δε με κατάφεραν το καλοκαίρι να ιστορήσω ξανά
κι άνθη να δρέψω, απ’ τις θαυμάσιες της γης τις αγκαλιές.
Πώς να παινέσω το βαθύ το πορφυρό της τριανταφυλλιάς;
πώς να θαυμάσω το υπέροχο του κρίνου το λευκό; ανούσια ήταν χάδια,
σκαριφήματα και μόνο της χαράς,
και πρότυπό τους μόνο εσύ, μοντέλο τους εσύ, μοναδικό.
Κι έμοιαζε γύρω παγερός χειμώνας, ναι, εσύ μακριά
κι εγώ εκεί, με τη σκιά σου λες να παίζω, με όλα αυτά.
Αστεροσκοπείο
Μίλτος Σαχτούρης
Παραλογαίς, 1948
Διαρρήχτες του ήλιου.
Δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι,
δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα, δεν ξέρουν τί χρώμα έχει ο ουρανός.
Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι
δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν
παραμονεύουν
με μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπιαμε τ’ άστρα στην τσέπη τους βρομισμένα με ψίχουλα
με τις πέτρες των δειλών στα χέριαπαραμονεύουν σ’ άλλους πλανήτες το φως
Να πεθάνουν
Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά τηςαπό το χρώμα του το κάθε λουλούδι15από το χάδι του το κάθε χέριαπ’ τ’ ανατρίχιασμά του το κάθε φιλί.
Διαβάζοντας ένα ποίημα
Χρίστος Λάσκαρης
Τέλος του προγράμματος, 1997
Διάβαζα ένα ποίημα για την άνοιξη
όταν την είδα
να έρχεται από μακριά:
μισή γυναίκα,
μισή όνειρο.
Κατέβαινε το μονοπάτι κάτω
στεφανωμένη
με άνθη κερασιάς.
Τότε κατάλαβα
τι δύναμη έχουν τα ποιήματα.
Η Άνοιξη ξανά θα κάνει φόνο
Σαραντάρης Γιώργος
1940
Λένε πως η άνοιξη ξανά
Πρώτα θα κάνει φόνο
Πρώτα θα κάνει φόνο
Και ύστερα θα πεθάνει
Λένε πως η άνοιξη ξανά
Έχει φιλήσει όλους
Τα παλικάρια έφυγαν
Έμειναν οι κοπέλες
Και τίποτα δεν έρχεται ξανά
Αν η άνοιξη δεν έρχεται
Λένε πως έφτασε η ζεστή
Η πιο ζεστή μας μέρα.
Τοπίο
Μανόλης Αναγνωστάκης
Παρενθέσεις, 1956
Ερειπωμένοι τοίχοι. Εγκατάλειψη….
Περασμένες μορφές κυκλοφορούνε αδιάφορα
Χρόνος παλιός χωρίς υπόσταση
Τίποτα πια δε θ’ αλλάξει δω μέσα.
Είναι μια ήρεμη σιωπή, μην περιμένεις απάντηση
Κάποια νύχτα μαρτιάτικη χωρίς επιστροφή,
Χωρίς νιότη, χωρίς έρωτα, χωρίς έπαρση περιττή.
Κάθε Μάρτη αρχίζει μιαν Άνοιξη.
Μεσιτείες
Κική Δημουλά
Το λίγο του κόσμου, 1971
Με γυροφέρνει η άνοιξη
αλλά εγώ άλλη φορά, πορεία δεν αλλάζω για ένα έαρ.
Ας μοιάζει μ’ οτιδήποτε το σούρουπο.
Δεν θα ποτίζω με το αίμα μου ομοιότητες.
Τα όνειρα που είδα αποδειχτήκαν ανυπόληπτα:
πήγαν και μ’ άλλους ύπνους.
Όχι δεν παίρνω άλλο διαταγές.
Όταν μου λέγανε τα σύννεφα ταξίδευε, ταξίδευα
κι όταν μου λέγανε τα όνειρα περίμενε, περίμενα.
Όχι, δεν παίρνω άλλες διαταγές.
Τα δούλεψα πιστά τα διαλυτά.
Με γυροφέρνει από χθες η άνοιξη.
Μια νεραντζιά με κοίταξε με διάθεση υπόπικρη,
και μου ‘κλεισε το δρόμο μια μυρωδιά επιστροφής
Με παζαρεύει η τοκογλύφος μνήμη:
για να μου δώσει έναν Μάιο παλιό
μαζί και με τις νεραντζιές,
για να μου δώσει κυρίως τη μορφή,
που στη μεταφορά της
από σταθμό της λύπης σε σταθμό
χτυπήθηκε στα μάτια και στο στόμα
-γι αυτά πληρώνεις-, μου παίρνει ένα μέλλον.
7 ποιήματα για την άνοιξη
