Θλίψη και σκέψεις. Γιατί είναι τόσο οικεία; Τόσο γνώριμη; Γιατί όταν έρχεται ενώ εσύ έχεις κάνει τα πάντα για να γλιτώσεις από αυτήν, νιώθεις σαν να γύρισες σπίτι σου; Γιατί έχει τόση ζεστασιά; Γιατί είναι τόσο εύκολο να αφεθείς και να την αφήσεις να σε παρασύρει όπου θέλει;
Γνωρίζεις κάθε σκαλοπάτι που κατεβαίνεις όταν την πλησιάζεις. Ξέρεις που οδηγεί, ξέρεις ακόμα πόσο εύκολο είναι να κατέβεις και πόσο ακατόρθωτο μοιάζει να ανέβεις από εκεί που σε οδηγεί. Είναι πολλές φορές που θα αντέξεις και δεν θα την αφήσεις να σε κυριαρχήσει. Αλλά είναι και κάποια διαστήματα στη ζωή σου που δεν αντέχεις να πολεμάς άλλο και απλά αφήνεσαι στα δίχτυα της.
Όταν βδομάδα με τη βδομάδα όλα πάνε κακά, όταν μέρα με τη μέρα συμβαίνουν μόνο δυσάρεστα, όταν δεν έχεις άλλη υπομονή, άλλη αντοχή, άλλη δύναμη γιατί έχεις στερέψει. Και ίσως πρέπει να τη δεχτείς αυτή τη περίοδο της ζωής σου, ίσως να μην χρειάζεται να προσποιηθείς ότι όλα είναι καλά, ότι είσαι χαρούμενη, ότι δεν συμβαίνει τίποτα.
Ίσως η απάντηση στην ερώτηση “Πως είσαι?”, να είναι “Δεν είμαι καλά, δυσκολεύομαι”
Ίσως νιώθεις μόνη και ότι έχεις πελαγώσει.
Ότι η μητρότητα σε δυσκολεύει, ότι το παιδί και η καθημερινότητα γίνεται συνεχώς πιο απαιτητική.
Ότι όσο και αν προσπαθείς δεν μπορείς να διαχειριστείς τις συνεχείς εκρήξεις του, τις αλλαγές στη διάθεσή του, τη γκρίνια.
Ίσως η σχέση σου με τον άντρα σου δυσκολεύει γιατί δεν υπάρχει χρόνος. Γιατί δεν σου μένει τίποτα να του δώσεις, γιατί δεν έχεις υπομονή και γι αυτόν.
Ίσως ακόμα και η σχέση με τον εαυτό σου δυσκολεύει. Δεν σε αναγνωρίζεις, ίσως ζητάς πολλά από σένα και τελικά δεν τα καταφέρνεις όλα.
Ίσως δικαίως σε έχει πάρει από κάτω. Μάλλον είναι ώρα να κάτσεις λίγο εκεί, να μην κάνεις και να μην σκέφτεσαι τίποτα.
Να κάτσεις εκεί μέχρι να καταφέρεις να ανασυγκροτηθείς, να ξεκαθαρίσεις ξανά που πρέπει να εστιάσεις. Να ξεσκαρτάρεις ξανά τι αξίζει να προσπαθήσεις και τι να αφήσεις πίσω. Αφέσου μέχρι να βρεις τη δύναμη να σηκωθείς και να προσπαθήσεις πάλι. Γιατί ίσως τώρα μοιάζουν όλα μαύρα αλλά ξέρεις ότι ακολουθεί φως. Και αυτό το φως αξίζει όσο τίποτα. Αυτό το φως το αληθινό που δεν προσποιείσαι ότι υπάρχει ενώ δεν το βλέπεις. Αυτό που το γνωρίζεις μόνο εσύ, θα έρθει ξανά. Θα τα καταφέρεις όπως τα κατάφερες τόσες φορές.
The good life is not one immune to sadness but one in which suffering contributes to our development.
Alain de Botton
