Πρώτο τρίμηνο εγκυμοσύνης παρέα με ένα 3χρονο. Δεν ξέρω αν αυτή η πρόταση τα λέει όλα, δεν ξέρω αν το έχεις ζήσει και άρα ξέρεις. Αλλά γώ είμαι εδώ για να μοιραστώ τη δική μου εμπειρία για ακόμη μια φορά.
Η αλήθεια είναι ότι έχω υπάρξει ξανά έγκυος με παιδί. Τότε βέβαια το παιδί μου ήταν 1,5 χρόνων και η εγκυμοσύνη μου έλαχε να διακοπεί στο 3ο μήνα. Ομολογώ ότι είχα δυσκολευτεί πιο πολύ. Το παιδί με χρειαζόταν περισσότερο και εγώ δεν είχα αντοχή για τίποτα, ήθελα μόνο να κοιμάμαι.
Αυτή τη φορά όλα είναι τόσο διαφορετικά, ο γιος μου αυτοεξυπηρετείται πλήρως, η αλήθεια είναι ότι ήταν αρκετά ανεξάρτητος από πάντα. Τώρα το συνειδητοποιώ κάθε μέρα και πιο πολύ. Και έτσι νιώθω ακόμα πιο σίγουρη για αυτό το μωράκι που έρχεται.
Tο νιώθω βαθιά μέσα μου ότι είμαστε όλοι έτοιμοι για τον ερχομό του.
Δες και άλλα άρθρα και σκέψεις σχετικά με τη μητρότητα εδώ!
Βέβαια αυτή τη φορά φοβάμαι ακόμα πιο πολύ. Ίσως γιατί ξέρω πόσα μπορούν να πάνε στραβά, ίσως γιατί ξέρω πόσοι κίνδυνοι υπάρχουν. Ή ίσως γιατί από τώρα ακόμα και αν είναι πραγματικά τόσο νωρίς σκέφτομαι τη στιγμή που θα πρέπει να αποχωριστώ το παιδί μου. Γιατί αυτή τη φορά δεν θα φύγω μόνη από το σπίτι για να πάω στο νοσοκομείο, αυτή τη φορά θα αφήσω κάτι πίσω, αυτή τη φορά το μυαλό μου και η καρδιά μου θα είναι σε δύο μέρη ταυτόχρονα. Αλλά έχω καιρό γι αυτό, έχω καιρό να το σκεφτώ, να το δουλέψω μέσα μου μέχρι να έρθει η ώρα.
Άλλος ένας τίτλος που θα μπορούσα να δώσω σε αυτή την περίοδο της ζωής μου είναι “Τα νεύρα μου, τα χάπια μου κ ένα ταξί να φύγω..” Τόσα νεύρα δεν θυμάμαι να είχα ξανά στη ζωή μου, να δυσκολεύομαι να συγκρατηθώ και να μην ξεσπάσω, για τους πιο μικρούς και ασήμαντους λόγους. Να ανησυχώ κάθε μέρα μήπως γκρέμισω ότι χτισαμε με το γιο μου τόσα χρόνια έτσι που με βλέπει.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν τα καταφέρνω να συγκρατηθώ όλες τις φορές, η αλήθεια είναι ότι έχω αρχίσει να φωνάζω τόσο συχνά που τρομάζω ακόμα και εγώ όχι μόνο ο γιος μου. Και τις φορές που όντως συγκρατώ τα νεύρα μου φαίνεται ότι είναι ψέμα, μιλάω στο παιδί λες και έχω πάρει βαλιουμ το λιγότερο.
Δεν ξέρω τι είναι πιο τρομακτικό από τα δύο, αλήθεια. Ξέρω ότι δεν θα κρατήσει πολύ, ξέρω ότι είναι παροδικό, ξέρω ότι φταίνε οι ορμόνες μέσα στο κεφάλι μου. Αλλά δεν παύω να κατηγορώ τον εαυτό μου. Να νιώθω τύψεις κάθε βράδυ στι τέλος της ημέρας..
[…] Δες εδώ: “Πρώτο τρίμηνο εγκυμοσύνης και σκέψεις“ […]