Το Νοέμβριο του ’19 έγινα πρώτη φορά μαμά. Ακολούθησε ο πιο περίεργος, ο πιο δύσκολος κ ο πιο όμορφος χρόνος της ζωής μου.
Όμως τα κακά άρχισαν να γίνονται περισσότερα από τα καλά. Δεν ήταν τόσο αυτά που γινόταν στη ζωή μου, στη σχέση μου με το παιδί, με τους γύρω μου ή με τον σύντροφο μου, ήταν αυτά που γινόταν μέσα στο κεφάλι μου. Όλα αυτά που μεγάλωναν συνεχώς. Που δεν ήξερα πως να τα επικοινωνήσω, που νόμιζα ότι είμαι η μόνη που τα σκέφτομαι.
Κ εκτός από όλα αυτά που κατοικούσαν στο κεφάλι μου κ με φόβιζαν, ένιωθα κ ντροπή γι όλα αυτά που σκεφτόμουν. Γι όλα αυτά που ένιωθα, γι όλα αυτά που ήθελα. Μια μέρα αποφάσισα αφού δεν μπορώ να τα πω ίσως βοηθούσε να αρχίσω να τα γράφω.
Έτσι άρχισα να γράφω ότι σκεφτόμουν, ότι ένιωθα κ ξαφνικά βγήκαν από μέσα μου κ ξαλάφρωνα με κάθε λέξη, με κάθε πρόταση.
Ένα χρόνο Mumsurvivor blog!
Ήθελα να τα δείξω, να διαβαστούν, να βοηθήσω κ να βοηθηθώ κι άλλο. Έτσι 24 Νοεμβρίου του 2021 ανέβασα το πρώτο μου ποστ, βρήκα μια φωτογραφία στο ίντερνετ κ άφησα τα λόγια μου σε ένα σημείο του ίντερνετ μήπως κ διαβαστούν, μήπως κ ενδιαφέρουν κάποιον, μήπως βρεθεί κ κάποιος άλλος να νιώθει το ίδιο.
Ένα χρόνο Mumsurvivor blog!
1 χρονο μετά κ 94 blog posts, άρθρα, σκέψεις, παιχνίδια, δραστηριότητες. 51 καταθέσεις ψυχής κ χιλιάδες άτομα έχουν βρεθεί εδώ.
Να ανταλλάσουμε μηνύματα, να μοιραζόμαστε ιστορίες, να παίρνουμε κ να δίνουμε κουράγιο, να συνειδητοποιουμε ότι καμία μας δεν είναι μόνη, καμία από μας δεν η μόνη που σκέφτεται έτσι. Όλες μαζί είμαστε στον ίδιο δρόμο, ίσως διαφέρει λίγο, ίσως επικρατούν άλλες συνθήκες, ίσως για κάποιες είναι πιο δύσκολος, ίσως κάποιες τον βαδίζουν με περισσότερη βοήθεια όμως όπως κ να έχει, όπως κ αν είναι σχηματισμενος ο δρόμος σου δεν είσαι μόνη.
Μακάρι να μπορούσα να το πω σε κάθε νέα μαμά ώστε να μην ξαναβρεθεί καμία στο σημείο που βρέθηκα εγώ.
Μακάρι να υπήρχε τρόπος να τα γνωρίζαμε όλα αυτά από την αρχή.
Ίσως έπρεπε να γίνουν έτσι. Έπρεπε να τα περάσω έτσι ώστε να βρεθώ εδώ. Να βρεθώ εδώ κ να δημιουργήσουμε όλοι μαζί αυτή τη παρέα.
Κ ποια είμαι εγω; Μια απ όλες εσάς, που κάθε Πέμπτη ή Παρασκευή γράφω στο κουτακι κ εγώ την ιστορία μου. Κ φυσικά δημοσιεύεται ανάμεσα σε όλες τις άλλες. Το blod αυτό είναι μια παρέα, ένας κύκλος για να ξαλαφρώνει η ψυχή μας κ το μυαλό μας. Χωρίς να νιώθουμε άσχημα γι αυτά που θα πούμε.
Ευχαριστώ καθένα ξεχωριστά που βρίσκεται εδώ κ μου αφιερώνει τον χρόνο του. Καθένα που ταυτίζεται με τα λόγια μου κ βρίσκει έστω κάποια βοήθεια μέσα από αυτό το blog.
Πραγματικά ευχαριστώ..