Η μητρότητα μέσα από τα μάτια μου. Κάνεις δεν μπορεί να φανταστεί πως είναι να μένεις στο σπίτι με ένα παιδί. Κανείς. Μόνο αν το έχει ζήσει μπορεί να το καταλάβει. Δεν μπορεί να φανταστεί τι θυσιάζεις για να είσαι εκεί, τι αφήνεις πίσω, τι βάζεις προτεραιότητα, πόσο αλλάζει η ζωή σου.
Αφήνεις πίσω τον εαυτό σου όπως τον ήξερες, τη δουλειά που είχες κάνει μέχρι τότε για να τα καταφέρεις να πετύχεις, αφήνεις την οικονομική σου ανεξαρτησία, αφήνεις τους στόχους που είχες μέχρι τότε στη μέση. Γιατί το ένστικτο σου σου λέει ότι θες να καθίσεις με το παιδί σου, ότι θες να φροντίσεις την οικογένεια σου, ότι τη δεδομένη στιγμή η δουλειά σου είναι να είσαι μαμά. Ότι θες να δεις και να ζήσεις κάθε στιγμή του. Θες να νιώσει την ασφάλεια οτι είσαι δίπλα του, οτι το φροντίζεις, οτι το χαϊδεύεις.
Εσένα που ήξερε από τη στιγμή που δημιουργήθηκε. Εσένα που έχει ανάγκη πιο πολύ από τον καθένα. Εσένα που είσαι το σπίτι του.
Μακάρι να τα γνώριζα όλα αυτά από την αρχή, όταν άρχιζε το ταξίδι μου στο κόσμο της μητρότητας.
Μακάρι να ήμουν πιο έτοιμη, μακάρι να μην άφηνα όλα αυτά που τώρα μου φαντάζουν φυσιολογικά, να με κάνουν να τα νιώθω λάθος. Ενώ κάθε κύτταρο μου μου έλεγε το αντίθετο. Μακάρι να ήξερα ότι ένα μωρό δεν χρειάζεται τίποτα άλλο παρά τη μαμά του. Να μην παρουσιαζονταν η μητρότητα ως βάρος και εμπόδιο. Μακάρι να μην είχαμε απομακρυνθεί τόσο πολύ απ τα ένστικτα που είναι ριζωμένα μέσα μας εκατομμύρια χρόνια τώρα. Μακάρι να μην προσπαθούσαμε να διακόψουμε τη σύνδεση που έχει το μωρό με το σώμα μας μόλις αυτό γεννηθεί. Γιατί αυτή η σύνδεση πρέπει να συνεχιστεί για καιρό ακόμα, το μωρό να τραφεί από μένα, να κοιμηθεί πάνω μου, να νιώθει τη μυρωδιά μου.
Τώρα πια δεν με νοιάζει τι νομίζουν και τι σκέφτονται οι άλλοι γι αυτή την επιλογή μου. Για καιρό όμως όλο αυτό με έκανε να αμφισβητώ την επιλογή μου, με έκανε να νιώθω λίγη. Σίγουρα δεν μπορώ να αλλάξω τι σκέφτονται όλοι αυτοί αλλά μπορώ να αλλάξω τι σκέφτομαι εγώ.
Να αναγνωρίσω όλα αυτά που έχω κάνει και έχω καταφέρει. Γιατί στη ζυγαριά πάντα θα νικάς εσύ οτιδήποτε και αν μπει στην άλλη μεριά. Και ας μην είναι εύκολο και ας είναι μοναχικός δρόμος κάποιες φορές και ας ακούγεται λίγο και διόλου σπουδαίο. Γιατί θα έρθει ο καιρός που θα μου αφήσεις το χέρι και τότε θα το έχω πάλι δικό μου να τα κάνω όλα!
[…] Δες επίσης: “Η μητρότητα μέσα από τα μάτια μου” […]